Antalya Büyükşehir Belediyesi’ne yönelik yürütülen soruşturmada verilen son tahliye kararları, dosyanın seyrinde ciddi bir kırılmaya işaret ediyor. Başkan Muhittin Böcek’in de aralarında bulunduğu 7 tutuklunun yer aldığı dosyada üç ismin adli kontrol şartıyla serbest bırakılması, “tutukluluk kaçınılmazdır” algısını fiilen ortadan kaldırdı. Bugün itibarıyla dosyadaki tutuklu sayısı dörde düşmüş durumda.
Serbest bırakılan isimlerin dosyanın merkezine temas eden kişiler olması dikkat çekici: Gökhan Böcek’in eşi Zuhal Böcek, Halil Tolga Ayvazoğlu ve Salih Eyiişleyen. Bu tablo, soruşturmanın yalnızca teknik bir ceza dosyası olmadığını; siyasi, ailevi ve toplumsal boyutları olan çok katmanlı bir süreçle karşı karşıya olunduğunu gösteriyor. Aynı zamanda yargının tutukluluğu otomatik ve değişmez bir tedbir olarak görmediğini de açık biçimde ortaya koyuyor.
Tahliyelerin zamanlaması da kamuoyunun dikkatinden kaçmıyor. İstanbul merkezli bazı gazeteci ve televizyon sunucularının dosya etrafında oluşan karmaşık ilişkiler ağını gündeme taşımasının hemen ardından bu kararların gelmesi, ister istemez “tesadüf mü?” sorusunu gündeme getiriyor. Hukuken bu sorunun yanıtı nettir: Yargı kararları delillere dayanır. Ancak kamuoyunun bu bağlantıyı kurmasını yadırgamak da mümkün değildir.
Dosyanın en hassas başlıklarından biri ise Muhittin Böcek’in cezaevi koşullarıdır. Günde yaklaşık 20 ilaç kullandığı, ciddi sağlık sorunları bulunduğu bilinen ve Döşemealtı L Tipi Cezaevi’nde tutuklu bulunan Böcek için tahliye ihtimali artık yüksek sesle dile getirilmektedir. Bu ihtimal, iddianamenin kabulünden sonra yapılacak ilk duruşmada gündeme gelebileceği gibi, sağlık gerekçeleriyle daha erken bir aşamada da değerlendirilebilir.
Burada altı çizilmesi gereken temel bir gerçek vardır: Tahliye, beraat değildir. Ancak tahliye, tutuklamanın ölçülülüğünün yeniden değerlendirildiğini gösterir. Ceza muhakemesinde tutuklama bir ceza değil, istisnai bir koruma tedbiridir.
Bu noktada kritik bir hukuki gerçek daha bulunmaktadır. İddianamesi hazırlanmış bir dosyada, “delil karartma” ya da “yurt dışına kaçma” ihtimali gerekçeleriyle tutukluluğun sürdürülmesi hukuken giderek zayıflar. Zira iddia makamı, suçlamalarını somut delillerle ortaya koyduğunu iddianameyle ilan etmiş olur. Deliller toplanmış, dosya büyük ölçüde şekillenmişken tutukluluğun devamını savunmak her geçen gün daha güç hale gelir.
Kaldı ki Muhittin Böcek’in bugüne kadarki siyasi yaşamı, kamuoyundaki bilinirliği ve kişisel profili de bu gerekçelerle örtüşmemektedir. Antalya’ya ve Türkiye’ye aidiyeti tartışmasız olan, siyasi hayatını bu şehirde inşa etmiş bir isimden “ülkeyi terk ederek kaçma” ihtimali üzerinden tutukluluk gerekçesi üretmek, hukuki olmaktan çok varsayımsal bir değerlendirme olarak kalmaktadır.
Önümüzdeki günlerde sunulması beklenen iddianame, bu dosyanın gerçek mahiyetini tüm açıklığıyla ortaya koyacaktır. Söz konusu süreç bir siyasi hesaplaşma mı, adli bir soruşturma mı, yoksa idari bir meselenin ceza alanına taşınması mı? Bu soruların yanıtı, iddianamenin dili ve dayandığı somut delillerde saklıdır.
Ancak dosya etrafında dolaşan iddiaların önemli bir bölümünün, somut delillerden ziyade algı üretimine dayandığı da inkâr edilemez. “Çamur at izi kalsın” anlayışı ne hukuka ne de kamu vicdanına hizmet eder. Türk yargısı, dedikodularla değil delillerle karar vermek zorundadır.
Başkan Muhittin Böcek’in de bu iddialara karşı hukuki zeminde vereceği yanıtlar bulunmaktadır. Son sözü sosyal medya, televizyon stüdyoları ya da kulisler değil; Türk milleti adına karar veren bağımsız mahkemeler söyleyecektir.
Velhasıl kelam:
Bu dosya artık tek yönlü okunamaz. İddianamenin hazırlandığı bir aşamada tutukluluğun gerekçeleri daha yüksek bir hukuki terazide tartılacaktır. Bundan sonra verilecek her karar, yalnızca adliye koridorlarında değil, kamuoyunun vicdanında da ölçülüp biçilecektir.
